Ο Βιβ Άντερσον έπαιξε για την Αγγλία 30 φορές μεταξύ 1978 και 1988 Το 1970 ήταν αυτό που έπρεπε να περάσεις για να επιβιώσεις - απλά ήθελα απεγνωσμένα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Η συνάντησή του και η ανάκρισή του ήταν μια καταπληκτική εμπειρία για μένα - ήταν ένας μαύρος αθλητής ποδοσφαίρου που αγαπούσε κάθε σπίτι της Καραϊβικής.
Ήταν η χρονιά της γέννησής μου, 1978, όταν ο Άντερσον έφυγε για την Αγγλία εναντίον της Τσεχοσλοβακίας στο Γουέμπλεϊ, παίρνοντας τη θέση του στην ιστορία.
Το να είμαι ο πρώτος σε οτιδήποτε είναι μια απίστευτη τιμή - για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω από πού προέρχεται επειδή ο πατέρας μου ήταν πάντα στο κρίκετ - έσπασα το καλούπι εκεί, ο Anderson θυμάται.
Η Βασίλισσα και ο Έλτον Τζον μου έστειλαν ένα τηλεγράφημα συγχαρητηρίων - η μαμά και ο μπαμπάς μου πήραν συνέντευξη όλη την εβδομάδα - ήταν ένα μεγάλο πράγμα.
Αλλά σχεδόν αγνώστου, η συμμετοχή του στην ομάδα της Αγγλίας είχε επιπτώσεις που ταξίδευαν πολύ πέρα από το γήπεδο.
Όχι μόνο βοήθησε να ανοίξει η πόρτα για άλλους ταλαντούχους μαύρους παίκτες να ληφθούν υπόψη για την Αγγλία, αλλά για μένα και πολλές άλλες οικογένειες Βρετανο-Καριμπάινης καταγωγής, βοήθησε να νομιμοποιηθεί η θέση μας μέσα στην ευρύτερη κοινωνία.
Το πρώην Nottingham Forest, Arsenal και Manchester United full-back ήταν ένας από τους πρώτους που είδαμε να εκπροσωπούν ταυτόχρονα την Αγγλία και το
Ήταν μια δυναμική στιγμή επικύρωσης - μια στιγμή που ένιωθα πραγματικά αποδεκτή.
Δεν ένιωσα πίεση, απλά ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο, Άντερσον, ο οποίος συνέχισε να κερδίζει 30 Αγγλικά καπέλα, είπε.
Περιγράφει τη στιγμή που βγήκε στο γήπεδο.
Ήταν μια πραγματικά μοναδική εμπειρία, ήταν 100.000 [fans] - μπορούσα να ακούσω το crescendo να γίνεται όλο και πιο δυνατά καθώς περπατούσα έξω, ήταν απλά μια απίστευτη εμπειρία όχι μόνο για να είναι μαύρος, αλλά για να παίξει για τη χώρα μου.Ο Anderson έκανε 120 εμφανίσεις για το Οπλοστάσιο μεταξύ 1984 και 1987 Η απεχθής φυλετική κακοποίηση που αντιμετώπισε ο Anderson από τις βεράντες τη δεκαετία του 1970 είναι πολύ καλά τεκμηριωμένη.
Ο υπερασπιστής, ο οποίος κέρδισε την Πρώτη Μεραρχία με το Δάσος το 1978, και το Ευρωπαϊκό Κύπελλο το 1979 και 1980, αποδίδει στους γονείς του και ισχυρή Τζαμαϊκανή ανατροφή επειδή του έδωσε την αξιοπρέπεια και τη δύναμη να ξεπεράσει το μίσος.
Οι γονείς μου ήταν μέρος της γενιάς των Windrush - χρειάστηκαν τρεις εβδομάδες για να έρθει η μητέρα μου από την Καραϊβική με ένα πλοίο, είπε.
Δεν είχαν πολυτελείς καμπίνες ή τέτοια πράγματα, έτσι αυτό που πέρασαν είναι απολύτως υψίστης σημασίας για τον τρόπο που μεγάλωσα και τον τρόπο που συμπεριφέρομαι - ήταν πάντα κάτω από τους γονείς μου.
Ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη για τους γονείς του και η καθοδήγησή τους ήταν σαφής για μένα.
Αλλά παρά τις βαθιές προκλήσεις με τον ρατσισμό, το ίδιο το παιχνίδι έπαιξε επίσης το ρόλο του.
Ο Άντερσον έπαιξε για τους Nottingham Forest, Arsenal και Manchester United σε μια 20ετή ποδοσφαιρική καριέρα που μεγάλωνε στο Nottingham, ο Άντερσον υπέγραψε για το Forest το 1974 και ήταν η εμπειρία του υπό τον θρυλικό διευθυντή Brian Clough που σέβεται ως σημείο καμπής στην καριέρα του, και κυρίως τη στάση του απέναντι στην εχθρότητα.
Με βοήθησε τότε που τα πράγματα ήταν δύσκολα, είπε ο Άντερσον.
Θυμήθηκε έναν αγώνα στο Newcastle, όπου τον χτύπησαν δυνατά όταν πήγε για προθέρμανση.
Πήγε πίσω στο καμαρίνι και είπε στον Κλάφ ότι δεν πίστευε ότι μπορούσε να παίξει.
Με κοίταξε κατάμουτρα και είπε, παίζεις, είπε ο Άντερσον.
Clough στη συνέχεια πρόσθεσε: Δεν θα ήταν εδώ αν δεν ήταν αρκετά καλό, έχετε τη δυνατότητα να παίξετε σε αυτή την ομάδα και απλά να πάει και να δείξει τους ανθρώπους τι μπορείτε να κάνετε.
Anderson, τώρα 68, συνταξιούχος στα μέσα της δεκαετίας του 1990 μετά από μια λαμπρή καριέρα, η οποία περιελάμβανε επίσης το παιχνίδι για την Arsenal, Sheffield Τετάρτη, Barnsley και Manchester United - όπου ήταν Sir Alex Fergusons πρώτη υπογραφή.
Είπε ότι ο μόνος μαύρος που είχε δει στην τηλεόραση να παίζει ποδόσφαιρο όταν μεγάλωνε ήταν ο Κλάιντ Μπεστ, που έπαιζε για τον Γουέστ Χαμ.
Καθώς μιλούσαμε, οι παιδικές μου αναμνήσεις από τις φωτογραφίες που σχεδίασα για το παιχνίδι του Άντερσον ήρθαν να πλημμυρίσουν.
Θυμάμαι με περηφάνια να βάζω αυτά τα σχέδια στον τοίχο της κρεβατοκάμαράς μου.
Οι παππούδες μου ήταν και αυτοί της γενιάς Γουίντρις.
Για να αισθανθώ ότι η προσωπική σύνδεση με μια μαύρη βρετανική αθλητική εικόνα μου επιβεβαίωσε περαιτέρω ότι υπήρχε πραγματικά μια μοναδική ουσία μέσα στη γενιά Windrush, που αντηχούσε τόσο βαθιά στα παιδιά τους.
Ως παιδί, ζωγραφίζοντας φωτογραφίες του Άντερσον δεν ήταν μια περίπτωση που ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής σαν κι αυτόν - ήταν αρκετά απλά ότι έμοιαζε με μένα.
Και αυτό, στην πιο απλή μορφή του, είναι η μεγάλη δύναμη της αντιπροσωπευτικής ένταξης και γιατί το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι μια πραγματική πλατφόρμα για ευρύτερη θετική και κοινωνική αλλαγή.
Είμαι πρωτοπόρος;
The Lioness first black player Listen to the latest Football Daily podcast Get football news sent directly to your phone