Ο Phillip Hughes έπαιξε 52 φορές για την Αυστραλία Προειδοποίηση: Μερικοί άνθρωποι μπορεί να βρουν αυτό το άρθρο αναστατωμένο.
Για βοήθεια και υποστήριξη στην αντιμετώπιση της θλίψης, παρακαλώ επισκεφθείτε τη γραμμή δράσης του BBC Σε κάποιο σημείο του προηγούμενου έτους, για πολλούς ανθρώπους που ακολουθούν το κρίκετ, η σκέψη θα είχε προκύψει.
Στα τέλη Νοεμβρίου τα τελευταία εννέα χρόνια έχει συμπεριλάβει στιγμές μνήμης για τον Phillip Hughes, το θαύμα της Αυστραλίας που πέθανε μετά από χτύπημα στο λαιμό από μια μπάλα ενώ χτυπούσε στην Shield Sheffield το 2014, προσπαθώντας να κάνει ένα σκορ για να πάρει πίσω στην ομάδα δοκιμών.
Αυτό το έτος σηματοδοτεί μια δεκαετία μετά από αυτή την απώλεια.
Στη θλίψη, τα ορόσημα είναι παντού.
Αυτοί που μας εκπλήσσουν είναι σημαδεμένοι στο διάστημα, πράγματα που σκοντάφτουμε σε σαν χαμηλά έπιπλα.
Εδώ είναι ένας κήπος κοντά στο παλιό μου σπίτι, και εδώ είμαι εγώ που θυμάμαι την τελευταία φορά που περπάτησες μέσα από αυτό.
Οι προβλέψιμες σημαδεύτηκαν εγκαίρως.
Μήνες στην αρχή, μετά επετείους, γενέθλια δίδυμα στο νοητικό ημερολόγιο με ημερομηνίες θανάτου.
Μερικές ημερομηνίες εξατμίζονται.
Ωραίο καταφύγιο.
Έτσι, σε έναν κόσμο που βάζει μαγαζί σε επετείους, αυτός είναι σημαντικός.
Και περίπλοκο.
Ο τραυματισμός του Χιουζ συνέβη στις 25 Νοεμβρίου, δύο ημέρες πριν από επίσημη ανακοίνωση θανάτου.
Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ακριβώς επέτειος, αλλά περισσότερο ένα μακρύ Σαββατοκύριακο πένθους.
Για εκείνες τις τρεις μέρες στον κόσμο του κρίκετ έχετε πλήρη επίγνωση της ευαισθησίας.
Αυτή την ερχόμενη εβδομάδα ή δύο η ιστορία του θα παρουσιαστεί σε μεγάλο βαθμό.
Το Περθ Τεστ, που τελείωσε τη Δευτέρα, δεν είχε προγραμματιστεί ποτέ να είναι μέρος αυτού, δεδομένης της έλλειψης βεβαιότητας γύρω από μια ημερομηνία λήξης.
Η τελετή θα γίνει γύρω από το τεστ Αδελαΐδας από τις 6 Δεκεμβρίου.
Ο τελικός αγώνας του Χιουζ ήταν για τη Νότια Αυστραλία, και ο φόρος τιμής που ακολούθησε το θάνατό του ήταν επίσης εναντίον της Ινδίας στην Αδελαΐδα.
Τρεις από αυτούς τους παίκτες από μια δεκαετία πριν ήταν ακόμα στην ομάδα στο Περθ αυτή την εβδομάδα: ο Νέιθαν Λάιον, ο Στιβ Σμιθ και ο Μίτσελ Μαρς.
Το 2014 ο αγώνας Shield περιλάμβανε τρεις τρέχοντες παίκτες - τους Lyon, Mitchell Starc και Travis Head - καθώς και σχολιαστές Callum Ferguson, David Warner και Brad Haddin.
Ακόμα και τώρα, μάλλον υποτιμούμε την επίδραση αυτής της γενιάς των εγκληματιών.
Οι παίκτες σε εκείνο το παιχνίδι είχαν το τραύμα του να είναι εκεί.
Άλλοι που δεν ήταν εκεί εξακολουθούν να υποφέρουν.
Ο Πίτερ Σιντλ έπαιζε για τη Βικτόρια, αλλά ήταν ο φίλος της εθνικής ομάδας του Χιουζ.
Μετά από ένα τεστ καπέλο-τρικ στα γενέθλιά του το 2010, Siddle είχε μια διασκέδαση τρία χρόνια των ανθρώπων δημοσιεύοντας μιμίδια γι 'αυτό κάθε χρόνο.
Αλλά τα γενέθλιά του είναι 25 Νοεμβρίου.
Από το 2014 η ένωση άλλαξε εντελώς, και αργότερα εξήγησε σε μια podcast συνέντευξη πώς ζύγισε με θλίψη κάθε φορά που κάποιος ανέφερε τα γενέθλιά του.
Ο Γκλεν Μάξγουελ έγινε κι αυτός ένα μιμίδιο, όταν χρέωσε ένα ρυθμό μπόουλινγκ σε ένα παιχνίδι Big Bash πριν αποτύχει να παίξει μια βολή και να μπόουλινγκ.
Τον κορόιδεψαν σε όλο τον κόσμο.
Ο δημοσιογράφος της Μελβούρνης Ρον Ριντ έγραψε ότι "έμοιαζε με έργο ανθρώπου σε ψυχική κατάρρευση" και ότι "η μορφή του έχει επιδεινωθεί ανησυχητικά τις τελευταίες εβδομάδες" - αλλά ακόμα και τότε κανείς δεν μπήκε στις τελείες.
Ήταν ένα μήνα αφότου πέθανε ο Χιουζ.
Ο Μάξγουελ ήταν ένα συναισθηματικό ναυάγιο, οι δυο τους κοντά στο κρίκετ της ηλικιακής ομάδας.
Μόνο φέτος ο Μάξγουελ εξήγησε τα συμφραζόμενα στο βιβλίο του.
Μέχρι τότε κανείς δεν είχε ρωτήσει.
Ο Μάικλ Κλαρκ παραδίδει τον επικήδειο λόγο για τον Φίλιπ Χιουζ ή παίρνει τον Μάικλ Κλαρκ, τον εθνικό αρχηγό εκείνη την εποχή, κοντά με τον Χιουζ από τη Νέα Νότια Ουαλία, ο οποίος έδωσε τις μέρες του δημόσιου επικήδειου πριν ηγηθεί της ομάδας του στο τεστ αφιέρωσης.
Ο Κλαρκ αργότερα είπε ότι έπρεπε να έχει αποσυρθεί μετά τον αγώνα, αντί να παλεύει για να ηγηθεί των εκστρατειών του Παγκοσμίου Κυπέλλου και της Άσες του 2015, όταν πυροβολήθηκε ψυχικά.
Ακόμα και για ανθρώπους που δεν ήξεραν τον Χιουζ, η δεκάχρονη ανάμνηση θα είναι συναισθηματική.
Για τόσους πολλούς αυτή είναι η καθοριστική ανάμνηση του 2014: η έντονη και αυθόρμητη άνοδος της θλίψης, πόσο εκπληκτικό ήταν να το δούμε και να το μοιραστούμε σε όλη την Αυστραλία και σε όλο τον κόσμο.
Ο συμβολισμός έβγαζε νόημα.
Ο Χιουζ εκπροσωπούσε τη νεολαία και τη ζωντάνια, ως 25χρονος αθλητής.
Δυνατό, ως παίκτης των 26 δοκιμών που φιλοδώρημα για να παίξει εκατό ακόμη.
Η αδικία, πρώτα στο ασήμαντο επίπεδο των προβλημάτων του με τους επιλογέαυς, μετά η τραγική τύχη του τραυματισμού του.
Ταλέντο, που ποτέ δεν θα πάρει πλήρη οθόνη του.
Ένα παιδί που χαμογελάει, που προφανώς ήταν φίλος όλων.
Το να χάνεις αυτά τα πράγματα μετακίνησε τους ανθρώπους βαθιά.
Φέτος, οι άνθρωποι θα επανεξετάσουν αυτά τα συναισθήματα.
Η ξαφνική θλίψη, η έκπληξη.
Θα δουν πόσος χρόνος έχει περάσει και θα σκεφτούν πόσο διαφορετικοί ήταν, η ζωή τους ήταν, ο κόσμος μας ήταν.
Θα νιώσουν ότι ο κόσμος προχωράει.
Ο χρόνος υποτίθεται ότι διευκολύνει τη θλίψη, αλλά τον οξύνει επίσης: ο χρόνος που περνάει σημαίνει ότι ο χρόνος σας με το άτομο που αγαπούσατε μεγαλώνει περισσότερο.
Αυτό κρατάει τη θλίψη του.
Υποχωρούν, συνεχίζεις να προχωράς σε ένα μονοπάτι που δεν μπορούν πλέον να ενωθούν.
Αυτό είναι το μέρος της μνήμης, το μόνο μέσο για να κρατήσεις κάποιον μαζί σου όταν οι τρόποι σου έχουν χωρίσει.
Πού και πού καθώς κινείσαι στον κόσμο σου, προσφέρει τρόπους να σου θυμίζει, και ακούς.
Κανείς δεν φταίει για τον θάνατο του Χιουζ.