Ο δημιουργός των εγκληματικών δραμάτων του BBC Silent Martness και New Tricks μίλησε δημόσια για πρώτη φορά σχετικά με τη διάγνωση μιας τελικής ασθένειας.
Μιλώντας στο πρόγραμμα του BBC Radio 4s Saturday Live, ο Nigel McCrery, 71, είπε ότι έλαβε τις ειδήσεις πριν από τρεις εβδομάδες.
Έρχεται σαν ένα μεγάλο σοκ, είπε.
Εννοώ οι άνθρωποι ασχολούνται με το θάνατό τους με διαφορετικούς τρόπους, και νομίζω ότι είναι όλα πολύ, πολύ μεμονωμένα για τον καθένα από εμάς.
Αλλά νομίζω ότι για λίγο θα πάθεις σοκ - ή το έκανα, και ήμουν σε μια κατάσταση.
Ο ΜακΚρέρι υπηρέτησε ως αστυνομικός με την ομάδα δολοφονίας στο Νότιγχαμ πριν αρχίσει την καριέρα του στην τηλεόραση.
Μιλώντας στο BBC το 2013, εγκατέλειψε το σχολείο κάτω από ένα σύννεφο που προοριζόταν να μην κάνει τίποτα, έχοντας αγωνιστεί με δυσλεξία - συνεχίζοντας να εργάζεται σε αρκετές δουλειές πριν ενταχθεί στην αστυνομία.
Αφότου έφυγε από την αστυνομία του Νότιγχαμσάιρ, μπήκε στο BBC σε ένα πρόγραμμα εισόδου αποφοίτων το 1990, σύντομα μετακόμισε στο τμήμα δράματος.
Αντλήθηκε από το αστυνομικό του υπόβαθρο για να δημιουργήσει το δράμα Backup, το οποίο έτρεξε από το 1995 έως το 1997 και αφορούσε μια μονάδα επιχειρησιακής υποστήριξης της αστυνομίας στα West Midlands.
Μετά από αυτή την επιτυχία, συνέχισε να δημιουργεί το δράμα Σιωπηλός Μάρτυρας το 1996, το οποίο ακολουθεί ιατροδικαστές παθολόγους και επιστήμονες που ερευνούν εγκλήματα και προσπαθούν να πιάσουν τους υπεύθυνους.
Αρχικά πρωταγωνιστεί Amanda Burton και στη συνέχεια Emilia Fox, έγινε ένα από τα BBCs πιο διαρκή σόου, με σειρά 27 νωρίτερα αυτό το έτος.
Ακολούθησε μια τρίτη εγκληματική εκπομπή όταν δημιούργησε νέα κόλπα το 2005.
Το σόου που επικεντρώθηκε σε τρεις συνταξιούχους αστυνομικούς οι οποίοι στρατολογήθηκαν για να λύσουν ψυχρές υποθέσεις, και έγινε ένα πρωταγωνιστικό όχημα για τον Ντένις Γουότερμαν, έτρεξε για 10 χρόνια Μια σπάνια αποχώρηση από τα εγκληματικά δράματα ήρθε το 2002 όταν ο ΜακΚρέρι δημιούργησε το δράμα του BBC Born and Bred μαζί με τον Γιατρό που δείχνει τον Κρις Τσίμπναλ.
Η τηλεοπτική σειρά διήρκεσε από το 2002 έως το 2005 και αφορούσε τη ζωή στο φανταστικό χωριό Lancashire του Ormston τη δεκαετία του 1950.
Μιλώντας για τη διάγνωσή του, ο McCrery είπε στο Saturday Live: Συνήθιζα να κλαίω πολύ, έκλαιγα πολύ.
Απαντώντας σε αυτό, ο οικοδεσπότης Nikki Bedi είπε: Λέτε ότι συνηθίζατε να αρέσει στο παρελθόν, αλλά είναι μόνο τρεις εβδομάδες.
Δεν ξέρω πόσο καιρό θα μου πάρει να το συνηθίσω αυτό, απάντησε ο ΜακΚρέρι.
Δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω, στην πραγματικότητα δεν φοβάμαι.
Έχω υπέροχες εγγονές και μου λείπουν όταν μεγαλώνουν.
Τα πράγματα που θα μου λείψουν αν δεν είμαι τριγύρω θα βρω το πιο δύσκολο να τα αντιμετωπίσω.
Ο McCrery - ο οποίος έχει γράψει επίσης αρκετά βιβλία φαντασίας και μη φαντασίας, συμπεριλαμβανομένης της σειράς βιβλίων Silent Witness - είπε ότι η διάγνωση βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού του όλη την ώρα, και μια συναισθηματική αντίδραση μπορεί να προκληθεί από κάτι σαν μουσική.
Δεν μου αρέσει να κλαίω δημόσια, οπότε τείνω να φύγω από τη μέση μέχρι να βγει από το σύστημά μου, είπε.
Και ελπίζω ότι όσο περνάει ο καιρός και η συνειδητοποίηση γίνεται πιο πραγματική ότι θα ηρεμήσω εντελώς.
Φοβάμαι να κλάψω μπροστά στις εγγονές μου.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο McCrery δεν καθόρισε τη φύση της ασθένειας.
Πρόσθεσε: Σπρώχνεις, και προσπαθείς να το φτιάξεις αυτό και να το φτιάξεις, αλλά η ουσία είναι - το καλύτερο στοίχημα είναι να είσαι με την οικογένειά σου.