Το 1998, ένας Ιάπωνας γδύθηκε γυμνός και έμεινε μόνος σε ένα σχεδόν άδειο διαμέρισμα ως μέρος μιας πρόκλησης για ένα ριάλιτι τηλεοπτικό σόου.
Ο Τομοάκι Χαμάτσου, γνωστός ως Νασούμπι, έμεινε μόνο με ένα στυλό, μερικές κενές κάρτες, ένα τηλέφωνο και ένα ράφι γεμάτο περιοδικά.
Αλλά δεν ήταν εκεί για να διαβάσει.
Η ιδέα της παράστασης ήταν να δούμε αν ένας άνθρωπος θα μπορούσε να επιβιώσει μόνο με βραβεία ανταγωνισμού.
Για να κερδίσει την πρόκληση, η αξία των βραβείων που κέρδισε έπρεπε να φτάσει σε κάποιο οικονομικό όριο - 1 εκατ. γιεν, περίπου 6.000 τότε.
Δεν θα εμφανιζόταν για 15 μήνες, μετά από μια σταδιακή κάθοδο στην κατάθλιψη και τη μανία, οδηγούμενος από την πείνα και την απομόνωση.
Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, η δοκιμασία του Νασούμπι επανεξετάζεται ως μέρος μιας νέας ταινίας που μόλις έχει προβληθεί στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Σέφιλντ.
"Βρήκα την ιστορία του όταν δούλευα πάνω σε ένα διαφορετικό έργο και έχασα μια από αυτές τις τρύπες στο διαδίκτυο," θυμάται η Clair Titley, διευθύντρια του Διαγωνισμού.
"Αλλά ανακάλυψα ότι πολλά από αυτά που είχα συναντήσει ήταν σχεδόν υποτιμητικά.
Τίποτα δεν είχε μιλήσει για την ιστορία του Νασούμπι σε βάθος.
[Είχα] όλες αυτές τις ερωτήσεις όπως, γιατί έμεινε εκεί, και τι επίδραση είχε σε αυτόν.
Έτσι επικοινώνησα μαζί του με αυτή την υπόθεση, ότι ήθελα να κάνω μια ταινία για την εμπειρία του."Ο Νασούμπι, ο οποίος είχε επιλεγεί τυχαία σε μια ανοιχτή ακρόαση, ήξερε ότι κινηματογραφούνταν, αλλά η εξήγηση που του δόθηκε σχετικά με το που θα κατέληγε το βίντεο ήταν ασαφής, και του άφησε την εντύπωση ότι πιθανότατα δεν θα μεταδιδόταν.
Στην πραγματικότητα, ο 22χρονος έγινε σταδιακά μία από τις μεγαλύτερες διασημότητες της χώρας καθώς οι εβδομαδιαίες ενημερώσεις για την πρόοδό του έγιναν ένα από τα πιο δημοφιλή τμήματα της σειράς ποικιλίας Denpa Shnen.
Οι κριτικοί μισούσαν κυρίως το πρόγραμμα, αλλά προσέλκυσε ένα τεράστιο κοινό νέων τηλεθεατών.
Η παράσταση ξεκίνησε πριν την κυκλοφορία του The Truman Show, με πρωταγωνιστή τον Jim Carrey ως έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τη ζωή του μεταδίδεται ως τηλεοπτική σειρά.
Και θα ήταν άλλος ένας χρόνος πριν ο Μεγάλος Αδελφός ξεκινήσει στην Ολλανδία, φέρνοντας σε μια νέα εποχή της τηλεόρασης πραγματικότητας.
Αλλά παρά το γεγονός ότι προάγγελος των μελλοντικών πραγμάτων, υπάρχει σχετικά μικρή επίγνωση της A Life in Prizes, όπως ήταν γνωστό, έξω από την περιοχή του σπιτιού του.
"Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν ακούσει περισσότερα για αυτό την τελευταία δεκαετία, δεδομένου ότι το YouTube έχει πραγματικά εκραγεί," λέει ο Titley στο BBC News.
"Αλλά εκείνη την εποχή, ποτέ δεν εμφανίστηκε έξω από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα.
Ο Νασούμπι, ένας επίδοξος κωμικός εκείνη την εποχή, γνώριζε λίγες λεπτομέρειες για το ποια θα ήταν η πρόκληση πριν αρχίσει.
Έμεινε στο δωμάτιο χωρίς παράθυρα χωρίς ρούχα ή βασικά υλικά - ούτε καν χαρτί υγείας - και δεν είχε καμία επαφή με τον έξω κόσμο.
Ο Διαγωνιζόμενος διαθέτει νέες συνεντεύξεις τόσο με τον Nasubi όσο και με τον παραγωγό που επιμελήθηκε το τμήμα, Toshio Tsuchiya.
Άλλες συνεισφορές προέρχονται από εκείνους που συμμετείχαν στην κάλυψη - συμπεριλαμβανομένου ενός πρώην ανταποκριτή του BBC ο οποίος εδρεύει στην Ιαπωνία.
Αλλά τόσο μεγάλο μέρος της ιστορίας περιέχεται μέσα στο ίδιο το βίντεο, με τους θεατές του ντοκιμαντέρ μετά την πρόοδο του Nasubi με τον ίδιο τρόπο που έκαναν οι τηλεθεατές εκείνη την εποχή.
Ο Titley λέει ότι αυτή και η ομάδα της πέρασαν από το αρχικό υλικό "πονηρά" για να βγάλουν πολλά από τα αυθεντικά έπιπλα.
"Όλα τα πλάνα ήταν καλυμμένα με ιαπωνικά γραφικά, έχει ιαπωνική αφήγηση, κονσερβοποιημένο γέλιο, ηχητικά εφέ, είναι μια κακοφωνία του θορύβου και των γραφικών," εξηγεί.
"Έτσι προσπαθήσαμε να επιτρέψουμε σε ένα αγγλόφωνο ακροατήριο να καταλάβει πώς ήταν." Η ομάδα κάλυψε τα ιαπωνικά γραφικά με αγγλικά ισοδύναμα, και αναδημιούργησε τον ήχο όσο πιο σωστά μπορούσαν.
Ένας αγγλόφωνος αφηγητής χρησιμοποιήθηκε για να μεταφράσει το αρχικό σχόλιο.
Το ντοκιμαντέρ που προέκυψε έχει ήδη κυκλοφορήσει στην Hulu στις ΗΠΑ - με τους κριτικούς να γοητεύονται από την ιστορία καθώς αποκρούονται από τη δοκιμασία του Nasubi.
Ο Διαγωνιζόμενος είναι "τόσο ένα κρυφό αυτοκινητιστικό ναυάγιο όσο και ένα κατηγορητήριο συνενοχής θεατών," δήλωσε ο Ντέιβιντ Φόβος του Ρόλινγκ Στόουν.
"Ένα χρονικό ενός φαινομένου των μέσων ενημέρωσης, ένα ορόσημο πραγματικότητας TV και ένας ψυχολογικός εφιάλτης συσκευασμένος ως ψυχαγωγία, είναι το είδος του ντοκιμαντέρ όπου γνωρίζετε ότι αυτό που βλέπετε είναι 100% αληθινό, και εξακολουθείτε να μην μπορείτε να τυλίξετε το μυαλό σας γύρω από αυτό που βλέπετε." Ο Ντέιβιντ Ehrlich του IndieWire περιέγραψε το αρχικό υλικό ως "τόσο υπνωτιστικά σαδιστικό" που το νεότερο υλικό αγωνίζεται να ανταγωνιστεί με αυτό.
"Κανένα από τα φιλμ δεν αναδρομικό συνεντεύξεις, ειλικρινείς και στοχαστικοί όπως είναι, δεν αποδεικνύεται τόσο γοητευτικό όσο το ωμό βίντεο του Νασούμπι," ανέφερε.
"Η ταινία Titleys είναι τελικά λιγότερο σχολιαστική σε ένα ολόκληρο μέσο από ό, τι είναι μια μελέτη ενός από αυτά τα μέντιουμ πιο αξιόλογους χαρακτήρες." Καθώς η παράσταση προχώρησε, Nasubi ήταν επιτυχής σε πολλούς από τους διαγωνισμούς που μπήκε - αλλά τα βραβεία που κέρδισε δεν ήταν πάντα πολύ χρήσιμα.
Ανάμεσά τους ήταν λάστιχα, μπάλες του γκολφ, σκηνή, σφαίρα, αρκουδάκι και εισιτήρια για Spice World: The Movie.
Το γεγονός ότι γινόταν πιο αδύναμος φαινόταν να ανησυχεί λίγο τους παραγωγούς, ένας από τους οποίους υποδηλώνει στο ντοκιμαντέρ ότι ο Νασούμπι θα μπορούσε να είχε πεθάνει αν δεν κέρδιζε ρύζι σε ένα από τα βραβεία.
Αργότερα κέρδισε επίσης ζαχαρωτά ποτά και σκυλοτροφή, τα οποία επέζησε για αρκετές εβδομάδες.
Περίπου 15 εκατομμύρια τηλεθεατές εντάχθηκαν για να δουν τις νίκες του, και πώς τις χρησιμοποίησε στις προσπάθειές του να επιβιώσει.
Ο Nasubi παρέμεινε γυμνός για όλο του το χρόνο λαμβάνοντας μέρος, επειδή ποτέ δεν κέρδισε ένα φορετό αντικείμενο της ένδυσης (τα γεννητικά του όργανα καλύπτονται από ένα πλωτό aubergine emoj που προστίθεται από τους παραγωγούς).
Η πόρτα του διαμερίσματος δεν ήταν κλειδωμένη και ο Νασούμπι θεωρητικά επιτρεπόταν να φύγει όποτε ήθελε.
Τότε γιατί δεν το έκανε;
"Νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι," λέει ο Titley.
"Το ένα είναι ότι είναι πολύ στωικός, και αυτό οφείλεται στο πού έρχεται από τη Φουκουσίμα, και οι γονείς του, που ήταν πολύ αυστηροί.
"Είναι επίσης πολύ πιστός άνθρωπος.
Δεν ήθελε να μπλέξει, και ήταν πολύ νέος και αφελής.
Είναι ακόμα απίστευτα έμπιστος τώρα.
Και υπάρχει επίσης ότι το ιαπωνικό πνεύμα Σαμουράι του "Θα επικρατήσω και θα μείνω μέσα από αυτό"." Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Νασούμπι έχει περιγράψει την εκπομπή ως "καταιγίδα," προσθέτοντας ότι δεν υπήρχε "καμία ευτυχία και ελευθερία."
"Ίσως τρία ή πέντε λεπτά την εβδομάδα από τη ζωή μου [εμφανίστηκαν].
Και αυτό επεξεργάστηκε για να τονίσει την ευτυχία μου όταν κέρδισα [ένα βραβείο]," είπε στην προθεσμία.
"Φυσικά, οι θεατές θα έλεγαν, "Ω, βλέπει, κάνει κάτι διασκεδαστικό και κάτι που απολαμβάνει" Αλλά η πλειοψηφία της ζωής μου υπέφερε." Και όμως, δεν εμφανίζεται στο ντοκιμαντέρ τόσο πικρό σχετικά με αυτή την εμπειρία, και ο Titley λέει ότι η εντύπωση της ήταν ότι "είναι σε ένα τόσο θετικό μέρος τώρα."
"Όταν ο κόσμος τον ρώτησε αν το μετανιώνει, πάντα λέει ότι ενώ δεν θα ήθελε να το ξανακάνει, δεν θα ήταν το άτομο που είναι [αλλιώς]," λέει.
Ο Νασούμπι τελικά απελευθερώθηκε από ένα κόλπο του Μάικλ Μακιντάιρ, στο οποίο τον πήγαν σε ένα νέο ψεύτικο δωμάτιο πριν καταρρεύσουν οι τοίχοι για να αποκαλύψουν ότι ήταν στη σκηνή μπροστά σε ένα ζωντανό κοινό που ζητωκραυγάζει το όνομά του.
Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί επίσης τον Νασούμπι μετά την κυκλοφορία του, δείχνοντας τις προσπάθειές του να χρησιμοποιήσει τη νέα του φήμη για καλούς σκοπούς - επιτέλους του παρέχει μια αίσθηση ικανοποίησης.
Ο Titley λέει ότι ο Nasubi πίστευε ότι ο συγχρονισμός ήταν σωστός για να ξανασκεφτεί την ιστορία του, προσθέτοντας ότι "ίσως είχε βρει κάποια ειρήνη με αυτό που είχε συμβεί."
Οι πρακτικές φροντίδας στη δεκαετία του 1990 δεν είναι αυτό που είναι σήμερα - και είναι απίθανο οι τηλεθεατές να αντιπροσωπεύουν μια τέτοια μορφή τώρα.
Αλλά το ντοκιμαντέρ εγείρει ερωτήματα σχετικά με το πού να τραβήξει τη γραμμή όσον αφορά την ψυχαγωγία - και πόση όρεξη έχει το κοινό να κατηγορήσει.
"Θα ήθελα οι άνθρωποι να σκεφτούν τις δικές τους σχέσεις με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την τηλεόραση πραγματικότητας," λέει ο Titley, "και πόσο συνεργοί είμαστε όλοι ως θεατές και καταναλωτές."