Αυτή η ιστορία περιέχει μερικές θλιβερές λεπτομέρειες που η οικογένεια Ιβάνας επρόκειτο να φύγει από το σπίτι τους στο νότιο Λίβανο.
Ένας Ισραηλινός πύραυλος έφτασε πρώτος εκεί.
Τώρα το δίχρονο έχει εγκαύματα 3ου βαθμού στο μισό της σώμα.
Το κεφάλι και τα χέρια της είναι περιφραγμένα σε επιδέσμους.
Η Ιβάνα φαίνεται χαμένη ξαπλωμένη σε ένα πλήρες κρεβάτι στη μονάδα εγκαυμάτων του νοσοκομείου Γκεϊτάουι στη Βηρυτό.
Είναι μικροσκοπική και σαν κούκλα, αλλά τα κλάματα της είναι πολύ αληθινά.
Καθώς χτυπάει στον πόνο, ο πατέρας της ο Μοχάμεντ Σκέικι λατρεύει το πρόσωπό της, προσπαθώντας να της αποσπάσει την προσοχή.
Λέει πως η κόρη του έλιωσε το δέρμα και τη σάρκα.
Ήταν μεσημέρι, στις 23 Σεπτεμβρίου, την ημέρα που το Ισραήλ άρχισε έναν μαζικό βομβαρδισμό του νότιου Λιβάνου, ανοίγοντας το δρόμο για την εισβολή του μια εβδομάδα αργότερα.
Δεν υπήρχε συγκεκριμένη εντολή εκκένωσης για την περιοχή του από τον ισραηλινό στρατό, αλλά οι εκρήξεις πλησίαζαν.
Ήμασταν έτοιμοι να μετακομίσουμε, είχαμε τα πράγματά μας έτοιμα, λέει ο Μοχάμεντ.
Η απεργία ήταν κοντά, περίπου 10 μέτρα από το σπίτι μας, ακριβώς δίπλα στην μπροστινή πόρτα.
Το σπίτι ταρακουνήθηκε.
Οι κόρες μου έπαιζαν στο μπαλκόνι.
Είδα τη μικρή να είναι μαύρη λόγω της σκονιάς των πυραύλων.
Την κουβάλησα, κάτι εξερράγη μέσα στο σπίτι και το ταβάνι έπεφτε.Αυτή τη στιγμή η οικογένεια ξεριζώθηκε από τις ρίζες της στην πόλη Deir Qanoun En Nahr.
Φύγαμε από το σπίτι μας και πήραμε μόνο τα τηλέφωνα, και 50 δολάρια, λέει.
Οι διασώστες έσπευσαν την Ιβάνα στο νοσοκομείο, με τη μεγαλύτερη αδελφή της Ραχάφ.
Οι επτάχρονοι τραυματισμοί ήταν λιγότερο σοβαροί.
Έχει ήδη απολυθεί και έχει καταφύγει σε συγγενείς.
Ο Μοχάμεντ μου δείχνει μια φωτογραφία της Ιβάνας πριν την απεργία... τα καστανά της μάτια ανοίγουν πλατιά, μια ροζ πιπίλα στο στόμα της, το πρόσωπό της πλαισιώνεται από καφέ μπούκλες.
Ό,τι απέμεινε από τα μαλλιά της είναι τώρα αόρατο κάτω από τους επιδέσμους.
Οι ουλές της μπορεί να είναι μαζί της για πάντα.
Αλλά κάνει μια καλή ανάρρωση σύμφωνα με τον Δρ Ziad Sleiman, έναν από τους δύο πλαστικούς χειρουργούς στη μονάδα.
Και η Ιβάνα έφερε θεραπεία στους θεραπευτές.
Είναι τόσο ευγενικό.
Είναι τόσο χαριτωμένη, τόσο ήρεμη, που λέει, χαμογελάει θερμά.
Ακόμα και όταν αλλάζουμε τους επίδεσμους, δεν φωνάζει και δεν κλαίει.
Κοιτάει τα πάντα γύρω της.
Έτσι, βλέπει τους πάντες, και νομίζω ότι ξέρει τα πάντα.
Πραγματικά, είναι ένα ξεχωριστό, ξεχωριστό μωρό.
Είναι τόσο γενναία, τόσο δυνατή.Αυτή παρακολουθείται στενά από το προσωπικό της μονάδας εγκαυμάτων.
Διοργανώνεται σε έναν κύκλο με νοσοκόμες στο κέντρο, ώστε να μπορούν να δουν απευθείας σε κάθε ένα από τα οκτώ δωμάτια.
Υπάρχει μια ουρά ασθενών που περιμένουν είσοδο.
Κάθε μέρα λαμβάνουμε τηλεφωνήματα για να μεταφέρουμε ασθενείς, λέει ο Δρ. Σλάιμαν.
Δεν μπορούμε να τους πάρουμε όλους.
Προσπαθούμε να πάρουμε τα μωρά, τις κυρίες, τους βαριά καμένους και τραυματισμένους ασθενείς, για να τους δώσουμε την καλύτερη ευκαιρία για θεραπεία.
Για εγκαύματα 4ου βαθμού λέει ότι θα δείτε ένα μαύρο άκρο, σαν ένα κομμάτι ξύλο ~ και δεν υπάρχει θεραπεία, μόνο ακρωτηριασμός.
Το σύστημα υγείας του Λιβάνου αποτελεί από μόνο του απώλεια πολέμου, υπό επίθεση από το Ισραήλ.
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας των Ηνωμένων Εθνών έχει επαληθεύσει 23 επιθέσεις κατά της υγειονομικής περίθαλψης τον τελευταίο μήνα, οδηγώντας σε 72 θανάτους.
Το υπουργείο Υγείας του Λιβάνου έχει καταγράψει 55 εχθρικές επιθέσεις σε νοσοκομεία και 201 σε γιατρούς έκτακτης ανάγκης.
Λέει ότι οι ισραηλινές επιθέσεις σε εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, εγκαταστάσεις και ιδρύματα είναι κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου (IHL) και των Συμβάσεων της Γενεύης.
Λίγα σπίτια ισοπεδώθηκαν, και 18 άνθρωποι σκοτώθηκαν, τέσσερα από αυτά παιδιά.
Δεν δόθηκε καμία προειδοποίηση.
Οι ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις είπαν στο BBC ότι στοχοποιούν την Χεζμπολάχ, τρομοκρατική οργάνωση που, ισχυρίζονται, εκρήγνυται ασθενοφόρα και άλλες ιατρικές υποδομές.
Μέχρι στιγμής, οι περισσότεροι από 30 υπάλληλοι της μονάδας εγκαυμάτων εξακολουθούν να εργάζονται κάθε μέρα.
Κανένας από αυτούς δεν έχει εκτοπιστεί, αλλά υπάρχει ένα νέο φυσιολογικό στη Βηρυτό, κυκλοφοριακή συμφόρηση τη μέρα, βόμβες τη νύχτα.
Αυτό είναι ένα διόδια.
Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις ασθενείς που έχουν τραύματα και εγκαύματα λόγω πολέμου, λέει ο Δρ. Σλάιμαν.
Δεν έχουμε στρατιώτες εδώ, όλα τα θύματα είναι πολίτες.
Έχουμε κυρίες, έχουμε κορίτσια, έχουμε μωρά.
Δεν είναι δική τους υπόθεση, δικός τους πόλεμος.
Εμείς, ως γιατροί, πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί.
Αλλά έχουμε καρδιές.
Έχουμε παιδιά. Πριν φύγω ρώτησα τον πατέρα της Ιβάνας αν είχε κάτι να πει σε όσους ήταν υπεύθυνοι για το ακρωτηριασμό του κοριτσιού του.
Σκέφτηκε για μια στιγμή πριν απαντήσει σε μια μετρημένη και κουρασμένη φωνή.
Δεν είμαι χαρούμενος.
Στρατιώτης για στρατιώτης, όχι πολίτης.
Αυτά είναι παιδιά, ένα μωρό, είπε, που αναφέρονται στην Ιβάνα.
Δεν είμαι χαρούμενος, αλλά τι μπορώ να κάνω;
Δεν θέλω να γίνω δολοφόνος σαν κι αυτούς.Η Ιβάνα έχει ήδη κάνει μόσχευμα δέρματος - από τα κάτω άκρα της - και πρόκειται να απολυθεί σε περίπου 10 ημέρες.
Η οικογένειά της είναι ακόμα εκτοπισμένη.
Δεν μπορούν να επιστρέψουν στο νότο, το οποίο βρίσκεται υπό βαρύ ισραηλινό βομβαρδισμό.
Ο Δρ. Σλάιμαν φοβάται ότι θα υπάρξουν κι άλλες Ιβάνες.
Δεν μπορεί να δει το τέλος του πολέμου.
Αν έρθει, πιστεύει ότι δεν θα υπάρξει νίκη.
Για οποιονδήποτε.
Δεν υπάρχει πόλεμος που να τελειώνει με έναν νικητή, λέει.
Κάθε πόλεμος τελειώνει με τόσους χαμένους.
Όλοι θα χάσουν.