Ποτέ στην πρόσφατη πολιτική ιστορία των "ΠΑ δεν υπάρχει τέτοια αμφιβολία για το αποτέλεσμα ενός προέδρου - αυτό δεν είναι ένας αγώνας για τους αμυδρούς.
Ενώ οι προηγούμενες εκλογές έχουν αποφασιστεί στενά - George W Bushs 2000 νίκη επί Al Gore κατέβηκε σε μερικές εκατοντάδες ψήφους στη Φλόριντα - υπάρχει πάντα κάποια αίσθηση της οποίας κατεύθυνση ο αγώνας ήταν κλίση τις τελευταίες ημέρες.
Μερικές φορές, όπως το 2016, η αίσθηση είναι λάθος.
Εκείνη τη χρονιά, οι δημοσκοπήσεις υπερεκτίμησαν τη δύναμη της Χίλαρι Κλίντονς και απέτυχαν να εντοπίσουν ένα τελευταίο κίνημα στο Ντόναλντς Τραμπ.
Αυτή τη φορά, όμως, όλα τα βέλη δείχνουν διαφορετικές κατευθύνσεις.
Κανείς δεν μπορεί να κάνει σοβαρή πρόβλεψη έτσι κι αλλιώς.
Οι περισσότερες από τις τελικές δημοσκοπήσεις βρίσκονται εντός του περιθωρίου λάθους, τόσο σε εθνικό όσο και σε επτά βασικά πεδία μάχης που θα αποφασίσουν τις εκλογές.
Με βάση τα στατιστικά στοιχεία και τα μεγέθη δειγμάτων μόνο, αυτό σημαίνει ότι και οι δύο υποψήφιοι θα μπορούσαν να είναι μπροστά.
Είναι αυτή η αβεβαιότητα που επηρεάζει τόσο τους πολιτικούς όσο και τους στρατηγούς της εκστρατείας.
Υπήρξαν πολλές εκπλήξεις - τουλάχιστον ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα, μια πρόσφατη αξιοσέβαστη έρευνα της Ρεπουμπλικανής Αϊόβα που έδωσε στον Χάρις ένα σοκ στοιχείο.
Αλλά ο μεγαλύτερος μέσος όρος των δημοσκοπήσεων, και τα μοντέλα πρόβλεψης που τα ερμηνεύουν, όλα δείχνουν αυτό ως ένα διαγωνισμό νόμισμα-toss.
Ακριβώς επειδή το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών είναι αβέβαιο, αυτό δεν σημαίνει ότι το πραγματικό αποτέλεσμα δεν θα είναι αποφασιστικό - μια μετατόπιση μερικών ποσοστιαίων μονάδων είτε με τον ίδιο τρόπο, και ένας υποψήφιος θα μπορούσε να σαρώσει όλα τα κράτη της μάχης.
Εάν τα μοντέλα προσέλευσης των ψηφοφόρων είναι λάθος και περισσότερες γυναίκες κατευθύνονται στις κάλπες, ή περισσότεροι κάτοικοι της υπαίθρου, ή περισσότεροι απογοητευμένοι νέοι ψηφοφόροι - αυτό θα μπορούσε να αλλάξει δραματικά τα τελικά αποτελέσματα.
Θα μπορούσαν επίσης να υπάρξουν εκπλήξεις μεταξύ βασικών δημογραφικών ομάδων.
Θα κάνει πραγματικά ο Τραμπ την εισβολή με νεαρούς μαύρους και Λατίνους άνδρες που η καμπάνια του έχει προβλέψει;
Μήπως ο Χάρις κερδίζει ένα μεγαλύτερο ποσοστό από τις παραδοσιακά Ρεπουμπλικάνες προαστιακές γυναίκες, όπως ελπίζει η ομάδα της;
Μήπως οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι - οι οποίοι ψηφίζουν με αξιοπιστία κάθε εκλογή και τείνουν να κλίνουν προς τα δεξιά - πηγαίνουν στη Δημοκρατική στήλη;
Μόλις αυτές οι εκλογές είναι στον καθρέφτη, μπορεί να είμαστε σε θέση να επισημάνουμε οριστικά έναν λόγο για τον οποίο ο υποψήφιος που νίκησε βγήκε στην κορυφή.
Ίσως, εκ των υστέρων, η απάντηση θα είναι προφανής.
Αλλά όποιος λέει ότι ξέρει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα τώρα ξεγελάει εσένα και τον εαυτό τους.
Στις περισσότερες ΗΠΑ το αποτέλεσμα της προεδρικής ψηφοφορίας δεν είναι καθόλου σίγουρο.
Αλλά υπάρχουν επτά βασικά κράτη μάχης που θα αποφασίσουν αυτές τις εκλογές.
Ωστόσο, δεν δημιουργούνται όλες οι εμπόλεμες πολιτείες ίσες.
Κάθε υποψήφιος έχει ένα τείχος από τρία κράτη που προσφέρει την πιο άμεση διαδρομή προς τον Λευκό Οίκο.
Ο λεγόμενος μπλε τοίχος Χάρις, που ονομάζεται για το χρώμα του Δημοκρατικού Κόμματος, εκτείνεται σε όλη την Πενσυλβανία, το Μίσιγκαν και το Ουισκόνσιν στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών.
Είναι το θέμα πολλών πολιτικών συζητήσεων από το 2016, όταν ο Τραμπ κέρδισε στενά και τα τρία παραδοσιακά Δημοκρατικά κράτη στο δρόμο του για τη νίκη.
Ο Τζο Μπάιντεν ανατίναξε αυτές τις πολιτείες το 2020.
Αν ο Χάρις μπορεί να τους κρατήσει, δεν χρειάζεται άλλο πεδίο μάχης, αρκεί να κερδίσει επίσης μια περιφέρεια του Κογκρέσου στη Νεμπράσκα (η οποία έχει ένα ελαφρώς διαφορετικό σύστημα στον τρόπο με τον οποίο απονέμει τις εκλογικές της ψήφους).
Αυτό εξηγεί γιατί έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της σε αυτές τις μπλε καταστάσεις τοίχου κατά τη διάρκεια της τελικής εκστρατείας, με πλήρεις ημέρες στο έδαφος σε κάθε.
Τη Δευτέρα το βράδυ, πραγματοποίησε την τελική της συγκέντρωση στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, στην κορυφή των 72 βημάτων που οδηγούν στο Μουσείο Τέχνης της πόλης, το οποίο ο Sylvester Stallones φανταστικός μποξέρ Rocky ανέβηκε στην ταινία με το ίδιο όνομα - πριν χάσει λίγο από τον αντίπαλό του, τον Apollo Creed.
Ο κόκκινος τοίχος των Τραμπς κάθεται κατά μήκος της ανατολικής άκρης των ΗΠΑ.
Είναι λιγότερο ομιλητικό αλλά εξίσου σημαντικό για τις εκλογικές του πιθανότητες.
Ξεκινάει στην Πενσυλβανία αλλά εκτείνεται νότια προς τη Βόρεια Καρολίνα και τη Γεωργία.
Αν μεταφέρει αυτά τα κράτη, θα κερδίσει με δύο εκλογικές ψήφους, ανεξάρτητα από το πώς ψηφίζουν οι άλλοι τομείς μάχης.
Αυτό εξηγεί γιατί έκανε πέντε γεγονότα στη Βόρεια Καρολίνα μόλις την τελευταία εβδομάδα.
Το σημείο επικάλυψης σε κάθε ένα από αυτά τα τείχη, φυσικά, είναι η Πενσυλβανία - το μεγαλύτερο εκλογικό βραβείο πεδίο μάχης.
Το παρατσούκλι του, η Πολιτεία Κίστοουν, δεν ήταν ποτέ πιο κατάλληλο.
Μερικές φορές χάνεται σε όλο αυτό το εκλογικό χάρτη στρατηγική και gameplay είναι η ιστορική σημασία αυτών των προεδρικών εκλογών.
Ο Harris και ο Trump αντιπροσωπεύουν δύο πολύ διαφορετικές απόψεις των "ΠΑ - σχετικά με τη μετανάστευση, το εμπόριο, τα πολιτιστικά ζητήματα και την εξωτερική πολιτική.
Ο πρόεδρος για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι σε θέση να διαμορφώσει την αμερικανική κυβέρνηση -συμπεριλαμβανομένων των ομοσπονδιακών δικαστηρίων - με τρόπο που θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο για γενιές.
Το πολιτικό τοπίο των ΗΠΑ έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αντικατοπτρίζοντας τις αλλαγές στη δημογραφική σύνθεση και των δύο κομμάτων.
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πριν από μια δεκαετία έμοιαζε πολύ διαφορετικό από το λαϊκιστικό που οδηγεί τώρα ο Τραμπ, το οποίο έχει πολύ μεγαλύτερη έκκληση στους ψηφοφόρους με μπλε κολάρο και χαμηλό εισόδημα.
Η βάση των Δημοκρατικών Κομμάτων εξακολουθεί να στηρίζεται στους νέους ψηφοφόρους και τους έγχρωμους ανθρώπους, αλλά τώρα βασίζεται περισσότερο στους πλούσιους και τους μορφωμένους από το κολέγιο.
Τα αποτελέσματα της Τρίτης μπορεί να προσφέρουν πρόσθετες αποδείξεις για το πώς αυτές οι τεκτονικές αλλαγές στην αμερικανική πολιτική, μόνο εν μέρει πραγματοποιούμενες τα τελευταία οκτώ χρόνια, αναμορφώνουν τον πολιτικό χάρτη των ΗΠΑ.
Και αυτές οι βάρδιες θα μπορούσαν να δώσουν στη μια πλευρά ή στην άλλη ένα πλεονέκτημα στις μελλοντικές φυλές.
Δεν πέρασε πολύς καιρός - τη δεκαετία του 1970 και του 1980- που οι Ρεπουμπλικάνοι θεωρούνταν ότι είχαν μια αδιάσειστη κλειδαριά στην προεδρία, επειδή με συνέπεια κέρδισαν μια πλειοψηφία σε αρκετά κράτη για να υπερισχύσουν στο εκλογικό κολλέγιο.
Αυτή η εκλογή μπορεί να είναι ένας διαγωνισμός 50-50, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό είναι το νέο φυσιολογικό στην αμερικανική προεδρική πολιτική.