Το 2009, τα αναπτυγμένα έθνη του κόσμου συμφώνησαν να δώσουν 100 δισ. δολάρια (78 δισ. δρχ.) το χρόνο στα φτωχότερα έθνη μέχρι το 2020 για να τα βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν και να προετοιμαστούν για την κλιματική αλλαγή.
Στα 15 χρόνια που πέρασαν από τότε που ορίστηκε αυτός ο πρώτος στόχος, οι παγκόσμιες θερμοκρασίες έχουν αυξηθεί και οι εκπομπές έχουν αυξηθεί - που απαιτούν τρισεκατομμύρια δολάρια επενδύσεων για την αντιμετώπιση του ζητήματος της κλιματικής αλλαγής.
Στη σύνοδο κορυφής του Ο"Ε για το κλίμα COP29 φέτος στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, οι χώρες θα επανέλθουν σε ένα νέο στόχο - αλλά πρώτα πρέπει να συμφωνήσουν πόσα θα δοθούν, ποιος συμβάλλει και πώς θα δαπανηθούν τα χρήματα.
Τα χρήματα για τη δράση για το κλίμα πέφτουν σε γενικές γραμμές σε τρεις κουβάδες: Απώλεια και ζημία πριν από δύο χρόνια, στο COP27, οι ηγέτες του κόσμου συμφώνησαν για πρώτη φορά να δημιουργήσουν ένα ταμείο απώλειας και ζημιών.
Αυτά τα χρήματα είναι για να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες να ανακάμψουν από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής που ήδη υποφέρουν.
Για παράδειγμα, τους τελευταίους 12 μήνες μόνο ο αναπτυσσόμενος κόσμος έχει βιώσει σοβαρές κρίσεις που σχετίζονται με το κλίμα - από τις πλημμύρες στη Μιανμάρ έως τη συνεχιζόμενη ξηρασία στην Ανατολική Αφρική.
Χρειάστηκαν δεκαετίες για να δημιουργηθεί αυτό το ταμείο, διότι τα αναπτυγμένα έθνη ήταν επιφυλακτικά στο να σχεδιάσουν τις πληρωμές ως αποζημιώσεις και να δεχτούν την ευθύνη για την κλιματική αλλαγή με αυτούς τους όρους.
Τα αναπτυσσόμενα έθνη θα ήθελαν ο νέος στόχος χρηματοδότησης να έχει υποστόχους όπου τα χρήματα τίθενται στην άκρη για απώλεια και ζημία και προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή - η οποία ιστορικά έχει λάβει το ένα τρίτο της χρηματοδότησης του μετριασμού.
Αυτό είναι το χρήμα για να βοηθήσει τα αναπτυσσόμενα έθνη να απομακρυνθούν από τα ορυκτά καύσιμα και άλλες ρυπογόνες δραστηριότητες.
Αυτό είναι όπου τα περισσότερα χρήματα έχουν δοθεί μέχρι σήμερα, επειδή μπορεί συχνά να είναι κερδοφόρα.
Πολλές χώρες εξακολουθούν να έχουν σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής άνθρακα που δεν έχουν ακόμη φτάσει στο τέλος της ζωής τους.
Χρειάζονται υποστήριξη για να στραφούν σε καθαρή ενέργεια, όπως τα ηλιακά αγροκτήματα.
Προσαρμογή Αυτό είναι χρήματα για να βοηθήσει τα αναπτυσσόμενα έθνη να προετοιμαστούν για τις χειρότερες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
Είναι διαφορετικό από την απώλεια και τη ζημιά, καθώς επικεντρώνεται στο μέλλον.
Οι ανάγκες ποικίλλουν ανάλογα με το πού βρίσκεται η χώρα στον κόσμο, αλλά μπορεί να περιλαμβάνουν: Το 2009, πλουσιότερες χώρες συμφώνησαν να παρέχουν 100 δις δολάρια (78 δις δολάρια) το χρόνο στα αναπτυσσόμενα έθνη για δράση για το κλίμα μέχρι το τέλος του 2020.
Αλλά μέχρι το τέλος εκείνου του έτους το σύνολο ήταν 83,3 δισ. δολάρια (65 δισ. δρχ.) - ο στόχος τελικά επιτεύχθηκε τρία χρόνια αργότερα.
Η πλειοψηφία, 82%, των χρημάτων αυτών προήλθαν από δημόσιους πόρους, ενώ τα υπόλοιπα από τον ιδιωτικό τομέα, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.
Ωστόσο, η ανάλυση, η οποία ανατέθηκε από τον ΟΗΕ, υποδηλώνει ότι ο ιδιωτικός τομέας θα μπορούσε να προσφέρει το 70% των μελλοντικών επενδύσεων που απαιτούνται για την εκπλήρωση των δεσμεύσεων για το κλίμα.
Ένας συνασπισμός πάνω από 550 ιδιωτικών επιχειρήσεων έχει ήδη δεσμευτεί να χρησιμοποιήσει 130 εκατ. δολάρια ενεργητικού για να βοηθήσει στην επίτευξη του καθαρού μηδενός.
Μια μελέτη το 2018 υπολόγισε ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες θα υποφέρουν μεταξύ $290 δισ. - $580 δισ. (£226 δισ. - £451 δισ.) σε ζημιές μέχρι το 2030, μια άλλη έβαλε το κόστος στα $400 δισ. (£31 δισ.).
Είναι δύσκολο να προβλεφθεί το ακριβές ποσό, αλλά είναι σαφές ότι το τρέχον μέγεθος του ταμείου είναι πολύ μικρό για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα.
Οι διαπραγματεύσεις για τον νέο ποσοτικό στόχο πραγματοποιούνται εδώ και μήνες μεταξύ των κυβερνήσεων.
Στο επίκεντρο αυτών των συνομιλιών είναι το πόσα χρήματα πρέπει να δοθούν.
Πολλές μελέτες έχουν προσπαθήσει να βάλουν ένα ποσό σε αυτό - η συμμαχία G77+ της Κίνας των αναπτυσσόμενων χωρών έχει πει στο παρελθόν τουλάχιστον $1.3tn (£1.14tn) πρέπει να κινητοποιηθεί μέχρι το 2030.
Μια επιτροπή οικονομικών των Ηνωμένων Εθνών προσπάθησε να συνδυάσει όλες αυτές τις εκτιμήσεις και στις αρχές του τρέχοντος έτους ο αριθμός αυτός ανήλθε σε 6,9 δολάρια.
Είναι απίθανο ένα νούμερο σε αυτή την περιοχή να ανακοινωθεί στο Μπακού.
Ανεπτυγμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του "νωμένου Βασιλείου, έχουν προκαλέσει πρόσφατα ανησυχίες ότι ενδέχεται να μην πληρούν τις προηγούμενες δεσμεύσεις τους λόγω των συνεχιζόμενων εγχώριων οικονομικών ζητημάτων.
Ένας άλλος βασικός τομέας συζήτησης είναι ο τρόπος με τον οποίο θα δοθούν τα χρήματα - η πλειοψηφία της δημόσιας χρηματοδότησης, το 69%, εξακολουθεί να παρέχεται υπό μορφή δανείων και όχι άμεσων επιχορηγήσεων.
Αυτό μπορεί να αυξήσει το βάρος του χρέους στα φτωχότερα έθνη.
Η Nafkote Dabi, επικεφαλής της Διεθνούς Κλιματικής Πολιτικής Oxfam, έχει αποκαλέσει αυτό το "εξαιρετικά άδικο."
Είπε: "Αντί να υποστηρίζουν χώρες που αντιμετωπίζουν επιδείνωση της ξηρασίας, των κυκλώνων και των πλημμυρών, οι πλούσιες χώρες διαλύουν την ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν το επόμενο σοκ και να εμβαθύνουν τη φτώχεια τους."
Πριν από τριάντα χρόνια, συμφωνήθηκε ότι οι ανεπτυγμένες χώρες θα πρέπει να αναλάβουν μεγαλύτερο οικονομικό βάρος λόγω της ιστορικής συμβολής τους στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, καθώς και των οικονομικών οφελών που απολάμβαναν από την εκμετάλλευση ορυκτών καυσίμων.
Αλλά από τότε, αναπτυσσόμενα έθνη όπως η Κίνα έχουν αυξηθεί οικονομικά και έχουν μεγαλύτερο αποτύπωμα άνθρακα.
Χώρες όπως οι "ΠΑ θα ήθελαν η Κίνα όχι μόνο να δώσει εθελοντικά χρήματα, αλλά και να τους ζητηθεί.