Ο Πρόεδρος Μακρόν στράφηκε σε έναν ομόκεντρο, και έναν από τους πιο έμπειρους πολιτικούς της Γαλλίας, για να απομακρύνει τη χώρα από την κρίση της κυβέρνησης.
Αλλά αν ο Franois Bayrou διατάζει άφθονο σεβασμό σε όλο το πολιτικό φάσμα, είναι δύσκολο να δούμε πώς μπορεί να αποφύγει τις ίδιες ανθρώπινες παγίδες που κατέρρευσαν τον προκάτοχό του Michel Barnier.
Ο πρωθυπουργός, διοριζόμενος από τον πρόεδρο όπως υπαγορεύει το σύνταγμα, μπορεί ωστόσο να λειτουργεί μόνο με την υποστήριξη του κοινοβουλίου.
Και καθώς η Εθνοσυνέλευση είναι ανάπηρη από το ίδιο αδιέξοδο τριών σημείων όπως ήταν από τον Ιούλιο - χωρίς καμία πιθανή αλλαγή πριν από τον Ιούλιο του 2025- θα ήταν ένας βιαστικός παίκτης που προέβλεψε για τον Μπαϊρού οποιοδήποτε βαθμό επιτυχίας.
Από την πτώση του Barnier πριν από μια εβδομάδα -μετά από ψηφοφορία για καμία εμπιστοσύνη που υποστηρίζεται από την αριστερή και λαϊκιστική δεξιά- ο Macron συμβουλεύτηκε μια σειρά ηγετών με την ελπίδα να σχηματίσει έναν νέο άτυπο συνασπισμό για να διοικήσει τη χώρα.
Ο Μπαρνιέ, αφού ήταν άνθρωπος της παραδοσιακής δεξιάς, το πρώτο ένστικτο του Μακρόν ήταν να στραφεί προς την παραδοσιακή αριστερά - και οι προσπάθειες αρχικά επικεντρώθηκαν στην εξέγερση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) από τη συμμαχία του με τη σκληρή-αριστερά Γαλλία Unbowed (LFI).
Ωστόσο, καθώς η κατάσταση του PS ήταν η υιοθέτηση αριστερών πολιτικών που ο Μακρόν ήταν απρόθυμος να επιβάλει, αναγκάστηκε να περιορίσει την έρευνά του στον εσωτερικό του κύκλο.
Ο Μπαϊρού είναι στενός σύμμαχος του προέδρου από την πρώτη εκπληκτική εκλογική νίκη του Μακρόν το 2017.
Πράγματι, η απόφαση του Μπαϊρού να σταθεί στην άκρη ως υποψήφιος εκείνο το έτος - και η συγκέντρωση πίσω από τον νεότερο - δημιούργησε μια ζωτική δυναμική πίσω από την εκστρατεία του Μακρόν.
Ένα γνωστό πρόσωπο στην πολιτική σκηνή για περισσότερα από 40 χρόνια, ο Μπαϊρού -που είναι 73- διευθύνει το κόμμα Μόντεμ, το οποίο έχει πλέον 36 βουλευτές, από τη σύσταση του το 2007.
Πριν από αυτό ήταν ο ηγέτης άλλων κεντροκεντρικών ενσαρκώσεων.
Οι αρχές του ήταν στην Χριστιανική Δημοκρατική παράδοση της μεταπολεμικής πολιτικής, η οποία γενικά υποστήριζε αλλά κράτησε απόσταση από το μεγαλύτερο κομμάτι της γαλλικής δεξιάς, με επικεφαλής από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τον Ζακ Σιράκ.
Ο Μπαϊρού, ο οποίος ήταν δάσκαλος κλασικών γλωσσών στα 20 του χρόνια, υπηρέτησε ως υπουργός Παιδείας από το 1993 έως το 1997.
Αλλά αυτή ήταν η τελευταία σημαντική εμπειρία του στην κυβέρνηση.
Πολύ σύντομα το 2017 ήταν υπουργός Δικαιοσύνης του Μακρόν, αλλά παραιτήθηκε αφού κατηγορήθηκε για κομματικό σκάνδαλο χρηματοδότησης.
Τελικά αθωώθηκε από την αδικοπραγία, αλλά πολλοί συνάδελφοί του καταδικάστηκαν.
Και οι κατήγοροι έχουν ασκήσει έφεση κατά της αθώωσής του, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να επιστρέψει στο δικαστήριο.
Ένας παρατηρητικός Καθολικός με έξι παιδιά, η πολιτική βάση του Μπαϊρού βρίσκεται στην Πυρηναία πόλη Pau όπου είναι δήμαρχος από το 2014.
Μιλάει την τοπική γλώσσα Μπερνέζ και είναι ισχυρός πιστός στην αποκέντρωση.
Ο Μπαϊρού έχει βάλει υποψηφιότητα για την προεδρία τρεις φορές, ως βασικός ηγέτης του κέντρου.
Ήταν πιο κοντά στη νίκη το 2007, όταν ήρθε τρίτος με σχεδόν 19% των ψήφων.
Στη συνέχεια εξόργισε τον μελλοντικό νικητή Νικολά Σαρκοζί με το να βγει προς υποστήριξη της σοσιαλιστικής υποψήφιας Sgolne Royal.
Όταν το μόνο δυνατό μέσο επιβίωσης για μια κυβέρνηση μειονότητας είναι να χτίσει γέφυρες αριστερά και δεξιά, Bayrou έχει το πλεονέκτημα να έχει περάσει σχέσεις και με τις δύο πλευρές.
Η υποστήριξή του στον Βασιλικό και στη συνέχεια στον Φρανσουά Ολάντ το 2012 έχει δημιουργήσει μια ορισμένη εμπιστοσύνη μεταξύ των Σοσιαλιστών.
Αλλά οι απόψεις του για το χρέος - και η ανάγκη να το ρίξει - τον βοηθούν στα δεξιά.
Είναι ενδιαφέρον ότι η σχέση του με το Marine Le Pen του λαϊκιστικού δικαιώματος είναι επίσης σεβαστή.
Στο παρελθόν τη βοήθησε να συγκεντρώσει τις χορηγίες που απαιτούνται για την προεδρία, υποστηρίζοντας ότι θα ήταν προσβολή της δημοκρατίας εάν ο ηγέτης του πιο δημοφιλούς κόμματος δεν μπορούσε να αντέξει.
Παρόμοια συναισθήματα οδήγησαν στην υποστήριξη της Le Pen, όταν η εισαγγελέας στο δικό της κόμμα χρηματοδοτεί τη δίκη (μια παρόμοια περίπτωση με τη δική του) απαίτησε πρόσφατα να κριθεί μη επιλέξιμη για δημόσια υπηρεσία.
Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ο Μπαϊρού μπορεί να αποφύγει μια αυτόματη μομφή από το λαϊκιστικό δικαίωμα.
Αλλά το Εθνικό Ράλι του Le Pen έχει επίσης προειδοποιήσει ότι αν ο νέος πρωθυπουργός είναι "Μπαρνιέ με άλλο πρόσωπο" δεν θα διστάσει να τον ρίξει κάτω.
Σύμφωνα με τον βετεράνο πολιτικό σχολιαστή της Γαλλίας Alain Duhamel, ο Bayrou είναι μια ανεξάρτητη και πολύ έμπειρη φιγούρα που - αν και συμμάχησε με τον Macron- δεν θα διστάσει να ασκήσει την εξουσία του στο Hotel Matignon, την επίσημη κατοικία του.
"Δεν θα είναι εύκολα πειθαρχημένος," δήλωσε ο Ντουχάμελ.
"Και θα κλίνει περισσότερο την πολιτική προς την αριστερά." Η κρίση της κυβέρνησης της Γαλλίας -η πιο σοβαρή στην 5η Δημοκρατία- έχει οδηγήσει σε σημαντική μετατόπιση της εξουσίας, μακριά από την Ελίζ και προς τον πρωθυπουργό και το κοινοβούλιο.
"Η τελευταία φορά που είχαμε μια τέτοια κατάσταση ήταν η (μεταπολεμική) Τέταρτη Δημοκρατία, όταν οι πρόεδροι είχαν πολύ λίγη εξουσία," δήλωσε ο ειδικός συνταγματικός Christophe Boutin.
"Σήμερα και πάλι, η εξουσία ανήκει στις ομάδες του κοινοβουλίου οι οποίες μπορεί ή δεν μπορούν να έρθουν κοντά σε ορισμένες κοινές πολιτικές."
" σύνθεση θα αποτελέσει ένδειξη του κατά πόσον κατάφερε να χτίσει γέφυρες προς τους Σοσιαλιστές από τη μια πλευρά, και τους συντηρητικούς του Barnier από την άλλη.
Αλλά πολύ γρήγορα θα πρέπει να συντάξει έναν νέο προϋπολογισμό 2025 για να αντικαταστήσει αυτόν που εγκατέλειψε η κυβέρνηση Barnier· και αμέσως θα αντιμετωπίσει πιθανές εξεγέρσεις από την αριστερά και την ακροδεξιά.
Η ιδέα ορισμένων βουλευτών ενός είδους συμφώνου μη επίθεσης -στο οποίο η κυβέρνηση υπόσχεται να μην προωθήσει νόμους χωρίς ψηφοφορία και οι βουλευτές υπόσχονται να μην ψηφίσουν πρόταση μομφής- υποστηρίζεται από τον Μακρόν, ο οποίος είπε επίσης ότι δεν ήθελε να διαλύσει ξανά τη Συνέλευση πριν από το τέλος της θητείας του το 2027.
Αλλά οι επικριτές λένε ότι μια τέτοια συμφωνία θα ήταν άδεια αδράνειας, χωρίς πιθανή συμφωνία σε τόσο σημαντικά ζητήματα όπως η μείωση του σπειροειδούς χρέους της χώρας.