Οι γονείς δεν ευθύνονται για το ανήσυχο φαγητό, λένε οι ερευνητές, καθώς μια μεγάλη μελέτη δείχνει ότι οι ιδιότροπες διατροφικές τάσεις πέφτουν κυρίως στη γενετική παρά στο στυλ των γονέων.
Και η τάση να είναι ιδιότροπη για το φαγητό μπορεί να επιμείνει στην πρώιμη εφηβική ζωή, λέει η ομάδα, χτίζοντας την προηγούμενη εργασία τους κοιτάζοντας τα νήπια.
Η μελέτη του Ηνωμένου Βασιλείου συνέκρινε τις διατροφικές συνήθειες των πανομοιότυπων και μη ταυτοτήτων δίδυμων από 16 μηνών έως 13 ετών για να πειράξει πόσα οφείλονται στη γενετική και πόσο στο περιβάλλον.
Τα ίδια δίδυμα ήταν πολύ πιο παρόμοια από την άποψη του πόσο ιδιότροπα ή περιπετειώδη ήταν με τα τρόφιμα από τα μη ταυτοποιημένα - υπονοώντας ένα ισχυρό γενετικό συστατικό.
Αλλά οι στρατηγικές για την αύξηση της ποικιλίας των τροφίμων που τρώνε τα παιδιά - συμπεριλαμβανομένης της προσφοράς μιας σειράς τροφίμων - μπορούν ακόμη να είναι χρήσιμες, ιδιαίτερα στην πρώιμη παιδική ηλικία, λένε.
Το έργο εμφανίζεται στο Journal of Child Psychology and Psychiatry.
Ο καθηγητής Clare Llewellyn, ανώτερος συγγραφέας της μελέτης στο UCL, είπε στο πρόγραμμα BBC Radio 4s Today: Ο λόγος για τον οποίο μερικά παιδιά είναι αρκετά παχύσαρκα με την προσπάθεια ορισμένων ειδών τροφίμων και άλλων είναι πιο περιπετειώδεις και ενώνονται ευτυχώς με τα οικογενειακά γεύματα είναι σε μεγάλο βαθμό κάτω από τις γενετικές διαφορές μεταξύ των παιδιών και όχι το στυλ των γονέων.
Ο επικεφαλής συγγραφέας των μελετών, Δρ Ζεϋνέπ Νας, είπε ότι ήλπιζε ότι αυτά τα ευρήματα θα βοηθούσαν στην ανακούφιση της ευθύνης των γονέων, αναγνωρίζοντας ότι η φασαρία, αν και συχνή, θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντική πηγή ανησυχίας για τους γονείς και τους φροντιστές.
Η ομάδα μελέτησε αποτελέσματα έρευνας τροφίμων που ολοκληρώθηκαν από γονείς 2.400 πανομοιότυπων και μη ταυτοτήτων δίδυμων όταν τα παιδιά τους ήταν 16 μηνών, τριών, πέντε, επτά και 13 ετών.
Επικεντρώθηκαν στην έννοια της γκρίνιας των τροφίμων - την οποία οι ερευνητές περιγράφουν ως την τάση να τρώνε ένα μικρό φάσμα τροφίμων, λόγω της εκλεκτικότητας σχετικά με τις υφές ή τα γούστα, ή μια απροθυμία να δοκιμάσουν νέα τρόφιμα.
Συγκρίνοντας τις διατροφικές συνήθειες των πανομοιότυπων δίδυμων που μοιράζονται το 100% του γενετικού τους υλικού με εκείνες των μη ταυτοτήτων δίδυμων που μοιράζονται περίπου το 50% της γενετικής τους, οι ερευνητές διαπίστωσαν: παράγοντες στο σπίτι - όπως ποιοι τύποι τροφίμων τρώγονται μαζί ως οικογένεια- βρέθηκαν να είναι σημαντικοί, κυρίως για τα νήπια.
Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, οι επιρροές έξω από το σπίτι έγιναν πιο σχετικές, για παράδειγμα, με διαφορετικούς φίλους.
Ο Δρ Llewellyn είπε, ενώ η μελέτη δεν σχεδιάστηκε για να εξετάσει συγκεκριμένα τις στρατηγικές για να βοηθήσει τους ιδιότροπους τρώγοντας, άλλο έργο προτείνει ορισμένες τεχνικές βοηθούν, συμπεριλαμβανομένων: Ενώ η λεγόμενη ιδιότροπη διατροφή μπορεί να είναι κοινή, υπερβολική επιλεκτική διατροφή μπορεί να είναι ένα βασικό σύμπτωμα της αποφευκτικής και περιοριστικής διαταραχής πρόσληψης τροφίμων (ARFID), μια σχετικά πρόσφατα αναγνωρισμένη διατροφική διαταραχή, αναφέρουν ερευνητές.
Αυτό μπορεί να ωφεληθεί από την ειδική υποστήριξη.
Ο Όλι από το Κόλτσεστερ είπε ότι ο έφηβος γιος του διαγνώστηκε με ARFID πριν από δύο χρόνια αλλά κοιτώντας πίσω αισθάνεται ότι ξεκίνησε περίπου 8 χρόνια πριν από αυτό.
Είναι τόσο διαφορετικό από το να είσαι ιδιότροπος, είπε ότι το BBC Radio 5 ζει την εκπομπή του Nicky Campbell.
Η κόρη μου μπορεί να γίνει λίγο ιδιότροπη, αλλά αν της πεις ότι θα της δώσεις 50 πένες αν φάει λίγο μπρόκολο, θα το φάει.
Μπορείτε να βάλετε μισό εκατομμύριο λίρες μετρητά μπροστά από το γιο μου και δεν θα το αγγίξει.
Είπε ότι η οικογένειά του τον βοήθησε να το ξεπεράσει.
Ήταν εκεί μαζί μου, σπρώχνοντας γιατρούς, είπε.
Αυτό δεν είναι καθόλου ιδιότροπο φαγητό, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η Τζούλια από το Σουίντον είπε ότι η κόρη της ήταν περίπου δύο ή τρεις όταν άρχισε να αρνείται φαγητό που πάντα απολάμβανε.
Αν έβαζε κάτι στο στόμα της με το οποίο δεν ένιωθε ασφαλής, δεν θα μπορούσε να το ανεχτεί, ακόμα και όταν ήταν μικρή, είπε στον Νίκι Κάμπελ.
Δεν ήξερα ότι υπήρχε ARFID.
Ήρθε σε μένα μια μέρα, είπε μαμά, χρειάζομαι βοήθεια.
Το μόνο που θέλω είναι να κάτσω και να φάω μαζί σου, θέλω να φάω το ίδιο φαγητό με σένα.
Αυτό είναι θλιβερό να το ακούω.
Το έργο για την ιδιότροπη διατροφή ηγήθηκε από ερευνητές του UCL, του Kings College London και του Πανεπιστημίου του Leeds και χρηματοδοτήθηκε από το βρετανικό φιλανθρωπικό ίδρυμα ψυχικής υγείας MQ Mental Health Research.
Η μελέτη περιλάμβανε κυρίως λευκά βρετανικά νοικοκυριά με πλουσιότερο υπόβαθρο από το γενικό πληθυσμό της Αγγλίας και της Ουαλίας.
Η μελλοντική έρευνα θα μπορούσε να επικεντρωθεί σε μη δυτικούς πληθυσμούς όπου η κουλτούρα των τροφίμων, οι πρακτικές διατροφής των γονέων και η επισιτιστική ασφάλεια μπορεί να έχουν διαφορές, αναφέρουν ερευνητές.