Ακόμη και όταν χτύπησε ο Κόβιντ, η κυβέρνηση και οι αξιωματούχοι υγείας της ήταν ταλαιπωρημένοι με την εμπιστοσύνη τους σχετικά με την ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν.
Η Δρ Τζένι Χάρις, τότε η αναπληρωτής επικεφαλής της ιατρικής αξιωματικός για την Αγγλία, χαιρέτισε το Ηνωμένο Βασίλειο ως διεθνές παράδειγμα στην ετοιμότητά του σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις τύπου της τηλεόρασης.
Δεν ήταν η μόνη που σκέφτηκε έτσι τελικά, μόλις ένα χρόνο πριν από την πανδημία μια κυβερνητική αναθεώρηση είχε επαινέσει τις παγκόσμιες ηγετικές μας ικανότητες.
Αλλά μια τέτοια πεποίθηση, είπε η βαρόνη Χάλετ, καθώς παρουσίασε την πρώτη από τις αναφορές της Covid, ήταν επικίνδυνη για το λάθος.
Το Ηνωμένο Βασίλειο είχε, στην πραγματικότητα, προετοιμαστεί για τη λάθος πανδημία.
Πώς έγινε αυτό;
Σε 217 σελίδες και πάνω από 80.000 λέξεις, η βαρόνη Χάλετ έχει θέσει μια λεπτομερή και καταδικαστική κριτική για το πώς μια δεκαετία υπερβολικής εμπιστοσύνης, χαμένες ευκαιρίες και μπερδεμένες σκέψεις άφησαν το Ηνωμένο Βασίλειο να κοιμηθεί σε μια πανδημία που συνέχισε να διεκδικεί πάνω από 200.000 ζωές και να προκαλεί μακροχρόνια ζημιά στην οικονομία και την κοινωνία.
Η αρχική αιτία της μπορεί να εντοπιστεί από το 2009 και την πανδημία γρίπης των χοίρων.
Ήταν ένας άλλος ιός που γρήγορα σάρωσε την υδρόγειο, αλλά αποδείχτηκε ήπιος, εν μέρει επειδή οι ηλικιωμένοι φαίνονταν να έχουν κάποια ανοσία λόγω προηγούμενης έκθεσης σε παρόμοιο στέλεχος.
Η έκθεση της βαρόνης Halletts έλεγε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο διαλύει την αίσθηση της ψεύτικης ασφάλειας.
Δύο χρόνια αργότερα παρήχθη ένα νέο πανδημικό σχέδιο.
Αυτή η στρατηγική δεν βασίστηκε στην προσπάθεια να καταστείλει σε μεγάλο βαθμό τον πανδημικό ιό - αντ' αυτού επρόκειτο για τη μείωση της αναπόφευκτης εξάπλωσης του στην πεποίθηση ότι οι επιπτώσεις θα ήταν ήπιες.
Επειδή η στρατηγική βασίστηκε στη γρίπη, υπήρχε ελπίδα ότι τα εμβόλια θα μπορούσαν να αναπτυχθούν γρήγορα και, εν τω μεταξύ, τα αντιιικά φάρμακα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να μειωθεί η σοβαρότητα της ασθένειας.
Αλλά ο Κόβιντ δεν ήταν γρίπη και σίγουρα δεν ήταν ήπια γρίπη.
Τα εννέα χρόνια από το 2011 μέχρι την έναρξη της πανδημίας Covid είναι επίσης γεμάτα με χαμένες ευκαιρίες.
Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν έμαθε από χώρες της Ανατολικής Ασίας όπως η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα και η Σιγκαπούρη.
Χρησιμοποίησαν την εμπειρία τους από άλλες εστίες κορτοναβίρης, από το σύνδρομο Mers (Middle East αναπνευστικό σύνδρομο) και Sars (Severe οξύ αναπνευστικό σύνδρομο), για να θέσουν σε εφαρμογή σχέδια για την ταχεία κλιμάκωση των δοκιμών και ιχνοστοιχείων συστημάτων και την εισαγωγή διαδικασιών καραντίνας.
Τα μέτρα ελέγχου των συνόρων, συμπεριλαμβανομένων των ταξιδιωτικών περιορισμών και των δοκιμών, θα μπορούσαν επίσης να εφαρμοστούν.
Αντίθετα, το Ηνωμένο Βασίλειο εγκατέλειψε τις κοινοτικές δοκιμές την άνοιξη του 2020 ακριβώς όπως απογειωνόταν ο Covid.
Στα στοιχεία του γι' αυτή την ενότητα, ο Jeremy Hunt, ο οποίος ήταν υπουργός υγείας από το 2012 έως το 2018, έφτασε στο σημείο να πει ότι αν είχαμε μάθει από το εξωτερικό θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει τον πρώτο αποκλεισμό.
Αλλά δεν είναι σαν να μην έγινε προσπάθεια να διδαχτεί κανείς μαθήματα.
Στη δεκαετία του 2010 πραγματοποιήθηκαν αρκετές εκδηλώσεις κατάρτισης, προσομοιώνοντας τόσο τη γρίπη όσο και τις εστίες κορτοβίλου, για να δοκιμαστεί η ετοιμότητα του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ένα γεγονός το 2016 που ονομάζεται Άσκηση Cygnus εντόπισε ανησυχητικά μεγάλα κενά στην απάντηση και τα σχέδια τέθηκαν σε εφαρμογή για την ενημέρωση αυτών μέχρι το 2018.
Αλλά αυτό δεν συνέβη, και μέχρι τον Ιούνιο του 2020 μόλις οκτώ από τις 22 συστάσεις που έγιναν μετά την ολοκλήρωση αυτής της άσκησης.
Ένας λόγος για τον οποίο η έκθεση αναφέρει γι' αυτή την έλλειψη δράσης ήταν οι ανταγωνιστικές απαιτήσεις της Επιχείρησης Yellowhammer, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, ο σχεδιασμός έκτακτης ανάγκης για ένα μη συμφωνία Brexit.
Αλλά η αδράνεια του Ηνωμένου Βασιλείου δεν μπορεί να κατηγορηθεί μόνο στο Brexit.
Το αντίθετο επιχείρημα που προέβαλε η τελευταία κυβέρνηση είναι ότι το Brexit άφησε το Ηνωμένο Βασίλειο πιο ευκίνητο από άλλες απόψεις, όπως η αποθήκευση φαρμάκων και η εξαγωγή εμβολίων.
Ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε το σύστημα για τον πανδημικό σχεδιασμό ήταν επίσης ένας παράγοντας.
Η βαρόνη Χάλετ περιγράφει ένα λαβύρινθο σύστημα επιτροπών, εταιρικών σχέσεων και συμβουλίων που είχαν την ευθύνη για τον πολιτικό σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης.
Η εξέλιξη, που σημαίνει ότι η πολιτική για την υγεία είναι ευθύνη κάθε έθνους, είναι επίσης περίπλοκη υπόθεση.
Ένα διάγραμμα στη σελίδα 19 της έκθεσης δείχνει το πρόβλημα περισσότερο από ό, τι μπορούν να κάνουν οι λέξεις.
Για να καταδείξει την πολυπλοκότητα των υφιστάμενων δομών, η έκθεση περιλαμβάνει ένα διάγραμμα σπαγγέτι που δείχνει τις διάφορες επιτροπές και φορείς που είναι υπεύθυνοι για τις πανδημίες.
Υπάρχουν περισσότερα από 60 με πολλαπλές γραμμές διοίκησης.
Αυτό σήμαινε ότι δεν υπήρχε ούτε ένα σώμα που να ήταν τελικά υπόλογο.
Αλλά δεν ήταν μόνο οι πολιτικοί και το σύστημα που συνέβαλαν σε λάθη.
Οι επιστήμονες τόσο συχνά υπερηφανεύονταν στην αρχή της πανδημίας που επίσης έχουν μια υπόθεση να απαντήσουν, η έκθεση της βαρόνης Halletts καθιστά σαφές.
Είπε ότι είχαν μολυνθεί από την ομαδική σκέψη ότι κανείς δεν αμφισβητούσε την ορθοδοξία.
Οι συμβουλές επικεντρώθηκαν πολύ στενά με ελάχιστη προσοχή στις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις των προτεινόμενων δράσεων.
Είπε ότι οι υπουργοί δεν έκαναν αρκετά για να αμφισβητήσουν αυτά που τους έλεγαν και ότι δεν υπήρχε επαρκής ελευθερία ή αυτονομία στον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν οι διάφορες συμβουλευτικές ομάδες για να ακουστούν οι διαφωνούντες φωνές.
Αυτή η στενότητα της σκέψης και της δράσης ήταν επίσης διαδεδομένη στη Δημόσια Υγεία Αγγλία, το σώμα που ήταν υπεύθυνο για την προστασία της υγείας στην αρχή της πανδημίας.
Ο επικεφαλής της, Ντάνκαν Σέλμπι, είπε στην έρευνα ότι ποτέ δεν είχε σχεδιάσει ή πιέσει την κυβέρνηση να έχει ένα σύστημα για μαζικές δοκιμές.
Όλα αυτά είναι ο λόγος για τον οποίο η βαρόνη Χάλετ ολοκλήρωσε αξιωματούχους, εμπειρογνώμονες και διακόνους έπρεπε να αναλάβουν την ευθύνη για ό, τι πήγε στραβά.